Som student er det å kjenne seg att i debutanten Khaleel Etwabi si bok om NTNU- studentane Khalid og Mathias sine utfordringar med å passe inn, og deira forhold til sine respektive fedre.
No studerte eg i Bergen på 1990-talet, ikkje Trondheim på 2020-talet, og er ikkje for minoritet å rekne, men den kjensla av å vere framandgjort, ikkje passe inn og ikkje heilt vite kva ein skal gjere med livet, er noko som eg såg veldig mykje av i det studentmiljøet eg var ein del av.
Boka er bygd opp av små episoder i liva til ei lita handfull personar. Khalid og Mathias, deira fedre, kvinner dei vert interessert i. Det sentrerande er Studentersamfunnet og studentlivet. Dei har alle sine utfordringar. Khalid er flyktning og filmstudent, faren hans er lærer og poet som ikkje ser nokon framtid som lærar i Noreg. Mathias pleide å vere Marthe og sliter med sin identitet overfor faren, seg sjølv og i kjærleiken, medan faren har sitt å slite med òg.
Vel, alle karakterane har sitt å slite med. Dette er ei karakterstudie, i genren “slice of life”, ikkje overraskande sidan det er ein favorittgenre for filmstudenter som Etwabi, då det er forholdsvis lett å filme, så ein kan konsentrere seg om karakterane og det visuell uttrykket.
Boka er eit tilforlateleg bra tilskot til genren; karakterane er likandes, utfordringane er truverdige, om enn noko innlysande og behageleg overflatiske, og hendingane fletter seg inn i kvarandre med ei vag kjensle av ei heilskapleg historie. Ei historie som ein går frå med eit smil om munnen, men ikkje noko djup forståing.
Visuelt er den interessant, då designarbeidet er utmerka, i farge, komposisjonar og ruteinndeling, med ein solid rytme. Bakgrunnar og ting som mobiltelefonar er i stor grad “verktyteikna”, som gir boka eit solid design, medan personane er teikna i ein enkel, naiv stil som kan minne ein del om John Callahan.
Ei viss spenning er det mellom denne naive streken og det tydelege designet på serien; ei “identitetskrise” som spelar inn i tematikken om identitet. På same måten så går serien tett inn på personlege, djupe problem, men vi får samstundes ein tydeleg emosjonell distanse til det som skjer.
Etwabi kjem tydeleg inn på denne tematikken på side 11, der han omtalar nordmenn som eit paradoks. Anten veldig kalde eller veldig varme. Veldig distanserte, framande og monokrome. Til ein vert kjend med dei. Det er dette temaet som trer mest tydeleg fram i både teikneserien som historie og som designa objekt, det stadige spelet mellom nærleik og distanse.
«Bartebyen» er ei velfortald historie, og at det er frå eit gjenkjenneleg norsk studentmiljø med likandes karakterar, og at boka er dyktig utført, gjer den absolutt lesverdig.
Utover det så kan eg berre seie at personleg så slår den meg meir som ein veldig god visuell “pitch” til ein koseleg film frå studentmiljøet i Trondheim, av den typen som ville tiltrukke seg ein del nye stjerneskudd, fått ein Amanda-nominasjon og blitt kultfilm på Trondheim sitt Cinematek (eller kva det no enn kallast der), utan at hadde blitt stort meir enn det.
Den har ikkje heilt nerven til ein “The Big Chill”, og det er den nerven som tiltrekker meg.
Som det den er, så er “Nu Klinger det i Bartebyen” ei koseleg teikneseriebok som på ein delikat men overflatisk måte svinger innom sårbare emne om identitet med vekslande nærleik og distanse som mjuknar dramaet i dei enkelte historiane. Den vel distanse og refleksjon der mange ville vald å gå for dramaet og det katartiske.
Og det er der lesarane kan splitte seg litt, så ver klar over det før de går inn.
Nu Klinger igjennom Bartebyen
av Khaleel Etwabi
192 sider
399 kroner
Aschehoug Forlag
Les også:
Intervju med Khaleel Etwabi
1 tanke om “Kven er det du ser, når du trur du ser meg?”