Mac og Andreas Håndlykkens bok 2 av Ingen visste er et testamente til deres dedikasjon for å tegne lekkert og belyse temaet psykisk helse, med en dæsj av portal-sci-fi.

I denne særs varierte kategorien finst det ganske mykje materiale som i beste fall er likegyldig, men også enkelte skattar som gjer det verdt å ta ein kikk på kategorien under eitt.

På godt og vondt begynner Arkin å likne ein superhelt i fjerde bindet av serien sin, «Lyset».

Eventyret held fram, men ikkje utan ein reflektert pause, i den sjuande Nordlys-boka, «Harukkas ønske».  

Sara Hjardar kan i «Mia Myhr og det råtne vannet» bruke alle frøa ho har sådd i dei tidlegare bøkene, med skumle skapningar og kroppshorror (på ein måte).

«Lyckobäraren» er beregnet på et noe yngre publikum enn tilsvarende norske titler. At dette kan kalles nordisk manga, er jeg likevel ikke i tvil om.

To bøker ute i «Mia Myhr» er Sara Hjardar allereie ein av dei beste forteljarane i NME-stallen. Det visuelle gjer mykje forskjell, men bok to i serien, «Kaoskrystallen» er eit heilskapsprodukt.

Tredje bindet av «Arkin – Lysets vokter» heiter «Valget», Historia er likevel tvitydig på kor viktig eit menneske, eit individ, sine val er.   

Sjølv om han ikkje er den mest prominente skikkelsen, er finalen av den første Nordlys-soga først og fremst Kjetil si historie.

Spørsmålet er ikkje berre om W.I.T.C.H.er relevant nok for dagens ungdomspublikum, men om den er tidlaus nok.