Sara Hjardar kan i «Mia Myhr og det råtne vannet» bruke alle frøa ho har sådd i dei tidlegare bøkene, med skumle skapningar og kroppshorror (på ein måte).

«Lyckobäraren» er beregnet på et noe yngre publikum enn tilsvarende norske titler. At dette kan kalles nordisk manga, er jeg likevel ikke i tvil om.

To bøker ute i «Mia Myhr» er Sara Hjardar allereie ein av dei beste forteljarane i NME-stallen. Det visuelle gjer mykje forskjell, men bok to i serien, «Kaoskrystallen» er eit heilskapsprodukt.

Tredje bindet av «Arkin – Lysets vokter» heiter «Valget», Historia er likevel tvitydig på kor viktig eit menneske, eit individ, sine val er.   

Sjølv om han ikkje er den mest prominente skikkelsen, er finalen av den første Nordlys-soga først og fremst Kjetil si historie.

Spørsmålet er ikkje berre om W.I.T.C.H.er relevant nok for dagens ungdomspublikum, men om den er tidlaus nok.

Rema og Mysteriet med den blå tåken torpederer sin heltinne Tabitha inn i en verden på kanten av en potensiell borgerkrig. Det er uklart hvem som faktisk er god og ond, og er det like sorthvitt som de forskjellige partene vil ha det til?

Den norske manga-antologien Rakkan tek seg litt opp for kvart volum. Dei aller fleste faste bidragsytarane er blitt enten betre eller i alle fall meir rutinert sidan starten, men i Volum 3 er det særleg to serieskaparar som høgnar nivået.

Til tross for den interessante verdenen og de nydelige tegningene i Arkin bind 2: Håpet,virker plottet litt planløst og klisjéfylt, men avslutningsvis har den potensiale for en interessant og kompleks videre historie.

Kva vil vikingane eigentleg, og korfor er Sonja og onkel Henrik i Jotundalen? I «Portaltreet del 1» er det tid for å nausta opp trådar.