Nesten frå første sida er Lars Henrik Eriksens «Oppfinneren» ei veletablert fantasiverd med ikonisk potensial i den grafiske framstillinga.
Serien bryt med mønsteret i Egmonts fantasysatsing på eit par område, om enn på forsiktige vis. For det første er seriens grunnlag science fiction heller enn fantasy. Det er ikkje noko aspekt ved førstebindet «Jakten på evighetsmaskinen» som ikkje er i alle fall kvasi-vitskapeleg fundert.
For det andre er dette ein produksjon med ei meir internasjonal kjensle. Bestseljarane i segmentet har så langt lent seg mykje på norsk og norrøn sogetradisjon – Nordlys og Ragnarok er dei opplaget eksempla, men også Snøkattprinsen nytta seg av desse tradisjonane, om enn litt mindre eksplisitt. Oppfinneren har ingen slike ytre trekk. Det utsøkte, rolege grøne kystlandskapet kjennest meir japansk som norsk. I det heile teke er manga-inspirasjonen ikkje til å ta feil av.
Handlinga (i alle fall heile første boka) føregår i landsbyen Mata-Mata, der lokalbefolkninga lever av jordbruk og fisk, og held kjempeskjelpadder som husdyr. Sistnemnte er eit visuelt kløktig grep som straks gir teikneserien eit umiskjennelege særtrekk. Vi blir kjent med hovudpersonen Kobolt (eit namn som eg forresten trur hadde vore ein meir fengande tittel på teikneserien enn «Oppfinneren»), som bur i Mata-Mata med mora og den eksentriske oppfinnar-bestefaren. Ein dag då Kobolt og bestevenninna Linnea blir litt for nysgjerrige på bestefarens eksperiment, skjer ei ulukke. Linnea blir hardt skada, og Kobolt mister beina (dette er ikkje ein spoiler; på forsida ser ein klårt at Kobolt sit i rullestol). Bestefaren blir forvist, men guten sluttar ikkje å vere nysgjerrig på bestefarens arbeid, på inga måte.
Eriksens viktigaste fortrinn som forteljar er at han sørger for at mykje skjer frå første stund av, og det aller meste er med på å bevege hovudtrekka i handlinga framover. Samstundes føregår ei tydeleg verdsbygging, fortald i bilde og naturleg i dialogen, med minst mogeleg eksposisjon. Ein får straks kjensla av å bli ført direkte inn i Mata-Matas verd, utan nærmare forklaring, men på ein så saumlaus måte at forvirring ikkje oppstår.
Hovudpersonane Kobolt og Linneas har den typiske moderne dynamikken med ein gut/jente-duo der jenta er meir jordnær og fornuftig, men kanskje ikkje så dristig og visjonær; ein skilnad som er ekstra viktig i ein serie der (kvasi-)vitskap står sentralt. Forholdet mellom dei to er tilfredsstillande etablert i først bindet; det sentral ubesvarte spørsmålet er kva slags rolle Linnea kjem til å spele framover.
Den glatte, litt stive og barnevennlege post-manga streken, for ikkje å snakke om den effektivt stemningsskapande fargelegginga, er så gjennomført at seriens primære målgruppe ikkje er til å ta feil av. Samanlikninga med Lars Henrik Eriksens livslange venn Odin Helgheim kjennest relevant her. Både i fargar, komposisjon og anatomi har Oppfinneren mykje til felles med Ragnarok, men mens Helgheim ikkje sjenerer seg for å karikere og overdrive, er Lars Henrik Eriksen meir dogmatisk og konsistent i sitt eigendefinerte uttrykk. Ein sjeldan gong kan han finne på t.d. å legge inn eit påskeegg, som Loke i ramneham, på ei av sidene. Elles er kombinasjonen av agrarlandskap , arkitektur (tenk smurfelandsby med skjelpaddeskal) og dyreliv nok til at den oppveksande slekt snart vil kunne ta eit blikk på ei tilfeldig valt teikning frå Oppfinneren, tatt ut av samanheng, og utbryte «klassisk Eriksen!». Potensielt ikonisk, utan tvil.
Sjølv om mykje skjer i «Jakten på evighetsmaskinen» har boka det til felles med mange førstebind av moderne fantasyseriar at den eigentleg berre er opptakta til sjølve eventyret – I den grad at ein meir ærleg tittel hadde vore «Oppdagelsen av at det kanskje finnes noe slikt som en evighetsmaskin». På slutten av siste kapittel verkar alt veldig klårt., men framleis med betydelege rom for overraskingar.
Oppfinneren (bok1) – Jakten på evighetsmaskinen
Av Lars Henrik Eriksen
Etterord av forfattaren
150 sider
279 kr. (veil.)
Egmont
Les også:
Intervju med Lars Henrik Eriksen
