Nå som vi har fordelen av å kunne lese Udugelege Heltar som ein ferdig, avslutta teikneserie, kan vi spørje: Utnytta serien sitt potensiale?

Peter Pan er tolka på nytt i «Aldriøya – De utvalgte», som eit fargerikt og actionfylt godnatteventyr for større barn

«Den usynlige gutten» er litt episk superhelt og mest fartsfylt tøys for barn, fortalt som av barn.

Ein ekstra ny variant av ein tilfeldig superhelt er ikkje så engasjerande, uansett kven som spelar,  men ein skodespelar i ei klassisk superhelt-rolle vi kjenner att frå barndomen? Det er nostalgisk,  det er kult.

Status quo held fram med å bli utfordra i Judd Winicks niande Hilo-bok, «Den siste byen på jorda». Heltar får stadig nye rollar, og spøkelser må ta avskjed.

Spørsmålet er ikkje berre om W.I.T.C.H.er relevant nok for dagens ungdomspublikum, men om den er tidlaus nok.

Outland forlag er ute med ei ny ambisiøs Marvel-satsing, og denne gongen er det ei raus og tjukk samling Spider-Man-historier som er velegna for å introdusere nye lesarar for mest mogeleg ved Spider-Man-universet.

Superheltar møter Rick & Morty-estetikk i «Udugelege Heltar». Etter seks år og tre samlebind på engelsk er «No Good Heroes» for første gong ute på norsk. Serienett møtte serieskaparane sist torsdag på Spillhuset i Bergen,

Udugelege Heltar er ei noko så kult som ein norsk teikneserieroman om superheltar, på nynorsk. Men lever den opp til sitt potensiale?

Hilo-serien har fått ein ny hovudperson. Endringa markerer ikkje eit stilbrot i forhold til tidlegare bind, men med overgangen frå science fiction til fantasy er det som om serieskapar Judd Winick har opna ei ny og større leikekasse